کبوتران دل شکسته...

وقتی که راه آه ، بسته باشد و دردی دلنشین و گریبانگیر سایه به سایه این حلقوم خاک گرفته ، پیش بیاید و این عقده ناگشودنی از گلوی غصه دار هم نای سر باز کردن نداشته باشد ، همه اش می شود  یک چشمه اشک و یک دل خون...!!!مگر صبح دم ها فرصت بازی دادن آفتاب تازه جان گرفته نبود ؟ که رنگ عوض می کند آن تکه ابر بی قواره از آن گوشه ی بی رمق آسمان!!! شاید از این نیم نگاه طلوع هم ترسیده ! و شاید کار به کاسه ای رسیده که نیم کاسه اش رنگ آن آفتاب تازه جان گرفته به خود گرفته!!! رنگ تابستان همان رنگ است که آفتاب را می نوازد وگرنه سیب گلاب چه کال باشد و چه رسیده ! فرقی ندارد که به کدام سوی روانه شود بر شاخه ساری که با کبوتران دل شکسته......

و شاپرکی که این روزها ، در آغوش تنهایی های اندکش ، زمزمه می کند ، ناگفته های آفتاب و مهتاب را ، برای خودش و برای دل پر غصه اش!خودش می برد و می دوزد ...! در خلوتی به وسعت مسیر آمدن یا رفتن! و این زمزمه ها را به قاب چشمانش گره می زند ، و جویباری از اشک به پهنای مبهم احساسی لطیف ، یک راست تا آن سوی کوچه های پر از آه ، جاری می شود! نه تلخندی و نه هیچ برق نگاه حیرت آوری ، این زمزمه های  دوست داشتنی را آرام ، مبهوت و ناامید نخواهد کرد ...! و غباری از بغض و گره ای کور از غصه ای مجهول همچنان  حنجره ی صامت شاپرک را می فشارد و آغوش زمزمه های دل پر غصه اش را می نوازد به بی رحمی و آه...! انگار سبک می شود کبوتران دل شکسته......

کبوتران دل شکسته......

چیزی برای از دست دادن نمانده است...وقتی آفتاب هم نای تابیدن ندارد ، سایه ها  به امید کدامین طلوع شب را به صبح دم رسانند ؟ حال آنکه طاقت سحر هم سرآمده از آنهمه آوای گنگ جیرجیرکهای بی تفاوت !چشمه ها خواهد خشکید! رودی برای جاری شدن ، ندارد این صحرای ننگین ! و رمقی نمانده بر این خاک افسرده ! که خوش بین کبوتران دل شکسته......